Το θωρακικό τοίχωμα, μια περιοχή κρίσιμης σημασίας για τη λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος, μπορεί να επηρεαστεί από διάφορα επώδυνα σύνδρομα που διαταράσσουν την καθημερινότητα των ασθενών. Αυτά περιλαμβάνουν το σύνδρομο Tietze, το slipping rib syndrome, το Σύνδρομο θωρακικής εξόδου , το Chest wall pain syndrome (CWPS), την αρθροπάθεια των αυχενικών και θωρακικών ζυγοαποφυσιακών αρθρώσεων, τον οξύ έρπη ζωστήρα και τον μυοσκελετικό πόνο του θωρακικού τοιχώματος (MCWP).   Η κατανόηση της αιτιολογίας και της διαχείρισης αυτών των παθήσεων είναι κρίσιμη για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Ειδικότερα, οι μυοσκελετικές αιτίες πόνου στο θωρακικό τοίχωμα διακρίνονται σε πιο κοινές, όπως η κοστοχονδρίτιδα, Σύνδρομο ολισθαίνουσας πλευράς, ο πόνος από τη θωρακική σπονδυλική στήλη και το σύνδρομο sternalis (σύνδρομο πόνου της μυικής απονέυρωσης του στέρνου), και σε λιγότερο κοινές όπως , το σύνδρομο Tietze, η Ξιφοειδαλγία αλλά και τραυματικές όπως Βαριά κατάγματα .   Από πλευράς ρευματικών παθήσεων, πιο συνηθισμένες αιτίες περιλαμβάνουν τη ινομυαλγία, τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, την Αξονική σπονδυλαρθρίτιδα (περιλαμβάνοντας την αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα) και την Ψωριασική αρθρίτιδα. Λιγότερο συνηθισμένες αιτίες περιλαμβάνουν την υπερόστωση της στερνοκλειδικής άρθρωσης, τον συστηματικό ερυθηματώδη λύκο,την Σηπτική αρθρίτιδα του θωρακικού τοιχώματος και την υποτροπιάζουσα πολυχονδρίτιδα. Τέλος, οι μη ρευματικές συστηματικές αιτίες περιλαμβάνουν οστεοπορωτικά κατάγματα, νεοπλάσματα, παθολογικά κατάγματα, πόνος στα οστά και σπάνια τη δρεπανοκυτταρική αναιμία.   Η διαχείριση αυτών των συνδρόμων απαιτεί μια πολυδιάστατη προσέγγιση που μπορεί να περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, φυσικοθεραπεία, αλλαγές στον τρόπο ζωής και, σε κάποιες περιπτώσεις, χειρουργική επέμβαση και πάντα σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες ειδικότητες όπως Νευρολόγος, ρευματολόγος, αιματολόγος , ενδοκρινολόγος , ορθοπαιδικός κλπ. Σε σπάνιες περιπτώσεις, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ανατομικών ανωμαλιών ή για την αφαίρεση νεοπλασμάτων που προκαλούν πόνο.   Η πρόληψη είναι επίσης καίρια, καθώς η ενημέρωση των ασθενών σχετικά με τις αιτίες και τους παράγοντες κινδύνου μπορεί να βοηθήσει στην αποφυγή δραστηριοτήτων που ενδέχεται να επιδεινώσουν τα υπάρχοντα συμπτώματα ή να προκαλέσουν νέες παθήσεις.